تو خواسته‏ای و بس

اسیر بودم!
اسیر خودم و ناتوانی روحم.
اسیر سجن دنیا و ما فیها.
ولی انگار به نگاهی، به نیم نگاهی دیوارها شکست و پرده‏ها فرو افتاد!
آسمانی ورا روی پرنده دل شکسته روحم پدیدار شد که مدت‏ها بود خواب‏های شبانه و رویاهای روزانه‏ام شده بود.
ولی کدام جرات و جسارت می‏تواند بال‏های فرتوتم را از هجوم بی‏پروازی رها کند؟
کدام بی‏پروایی مرا از بی‏پروازی نجات می‏دهد؟
به خود آمده‏ام و در تکاپویم که به‏ تو برسم.
یاد روزگار عاشقیم بخیر!
من بودم و دل و تو!
آه!
آه که گاهی چقدر زود دیر می‏شود!
آیا باز هم آغازی دیگر است؟
یادم هست آن روزهای بکر جستجوی خود خودم را!
هرچه به دنبال خودم می‏گشتم او را می‏یافتم!
هر جا نشانی خودم را می‏جستم به او می‏رسیدم!
باورم شد که تو می‏خواهی و بس، حتی در هجوم ناخواستن دیگران و این بس بود.
و حالا که پنج سال از آن روزها می‏گذرد و من و او چون یک روح در دو کالبد در کنار هم در سایه امن عنایتت روزگار می‏گذرانیم و در باغ کوچکمان درخت دعا می‏کاریم و میوه اجابت برمی‏چینیم،

باورم هست که تو خواسته‏ای و بس!