آرام دل

دل آرام من!
ای خوب‏ترین خوب‏ها!
در تمامی لحظات زندگی‏ام، آن زمان‏هایی که جز تو حبیبی ندارم، وقتی به سوی تو رو می‏کنم آرامم. وقتی برای تو زنده‏ام آرامم.
گاهی وقتی همسر خوبم فرسنگ‏ها از من دور است، تو نزدیک تر از شریان گردن به من هستی.مهربان‏تر از مادر با آن همه مهر و محبتش!
آرام دلم!
خیلی وقت‏ها احساس می‏کنم در تمام عالم من با تو تنهای تنهایم، و فقط تویی که چشم تمنا و دست نیازم بسویت مستمند است.
وقتی از همسر خوبم دورم در اثر آن احساس لطیف و مضطرب فراق به عمق ناگواری فراق از محبوب ازلی‏ام بیشتر پی می‏برم و با احتیاج شفاف تری از هرچه قبل‏تر بوده‏است تو را می‏خوانم.
گاهی در این فراق و وصال‏های ما دو نفر (من و همسر خوبم) حکایتی است که گرچه تلخ می‏نماید ولی حلاوت نیاز به تو را نمایان تر می کند.
در لحظات دوری مثل این زمان که هم‏اکنونم در آن اتصال عجیب با معبودم، برای فرداهای باغ زندگی‏مان طلب باران‏های رحمت و تابش نورهای مغفرت را دارم.
آمین